Նոյեմբերի 2-4-ը Ստամբուլի Բողազիչի համալսարանում «Հրանտ Դինք» հիմնադրամի կողմից կազմակերպված «Müslümanlaş(tırıl)mış Ermeniler» (Իսլամաց(վ)ած հայերը) թեմայով գիտաժողովի ժամանակ հնչել են զանազան հետաքրքրական զեկույցներ, որոնք, հուսամ, շուտով հասանելի կլինեն որևէ տարբերակով: Այսօր «Ռադիքալ» օրաթերթի սյունակագիրներից Օրալ Չալըշլարը իր սյունակում անդրադարձել էր այս գիտաժողովին: Նա բերում է հայ Սառայի մասին հետևյալ պատմությունը. Սառայի ընտանիքին ու նրանց ունեցվածքին որպես ավարի տիրացել էր քուրդ Էյուփաղա անունով մեկը: Աղան որոշել էր աղջնակին դարձնել իր երրորդ կինը: Սառան չէր համաձայնվում: Աղան նրա աչքերի առաջ սպանեց աղջնակի հորն ու մորը: Երբ հերթը հասավ Սառայի եղբորը, Սառան, չդիմանալով եղբոր լացին, ընդունեց աղայի առաջարկը: Սակայն աղան այնուամենայնիվ չխնայեց նրա եղբորը: Սառան ենթարկվում էր բռնության և արդյունքում ունեցել է 15 երեխա, որոնցից ոչ մեկը կենդանի չմնաց, տարօրինակ կերպով մահացավ: Երբ աղան մահացավ, Սառան նրա ողջ ունեցվածքւ բաժանեց բարեգործական հաստատություններին: Սառան այդպես էլ մինչև իր մահը իսլամ չընդունեց:

Սառայի պատմությունը շարադրելուց հետո սյունակագիրը այսպես է ավարտում իր խոսքը. «Մինչ 2015թ. մենք շատ բան ունենք անելու: Ցեղասպանությանը զոհ գնացածները այս պետության մարդիկ էին, մեր հարևաններն էին, կամ էլ մեզանից մի մասի տատերը, պապերը կամ էլ ընտանիքի մեծերն էին: [Պատմության հետ] առերեսվելը ժողովրդավարության համար կարևոր հնարավորություն է: Եթե միայն կարողանայինք անել դա…»:

Չգիտես ինչու՝ միտքս Արա Դինքչյանի էս երաժշտությունն եկավ՝ «Հանդիպելով իմ անցյալը»:

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=a_vY9peZqeI&w=420&h=315]